Μνημονεύει επίσης την ενίσχυση σε φλεγμονοσυσχετιζόμενες νόσους (αυτοάνοσα, ψωρίαση κ.λπ.), σε κακοήθειες (καρκίνος του μαστού, προστάτη κ.λπ.), στη νόσο Alzheimer, στο γήρας καθώς θεωρείται ότι προέρχεται από αδιάκοπη φλεγμονή στους ιστούς, αλλά και στην παχυσαρκία (τα λιποκύτταρα διεγείρονται να παράγουν προφλεγμονώδεις κυτοκίνες – κυτταρικές ορμόνες).

Σύμφωνα με τον κο Χρ. Μαντζώρο (Καθηγητής Παθολογίας και Ενδοκρινολογίας Ιατρικής Σχολής Πανεπιστ. Χάρβαρντ των ΗΠΑ) και όχι μόνο, οι ορμόνες του λιπώδους ιστού (λιποκίνες) «φαίνεται ν’ αποτελούν τον συνδετικό κρίκο ανάμεσα στη φλεγμονή, τον διαβήτη, τις καρδιαγγειακές νόσους, την παχυσαρκία και τον καρκίνο».

Εκφράζονται δε μέσα στο κύτταρο από τον μεταγραφικό πυρηνικό παράγοντα των κυττάρων Nuclear Factor kB (NFkB), που οι μοριακές δράσεις του σε ποντίκια καταδεικνύουν έντονες οξειδωτικές καταστάσεις και φυσικά αλλοιώσεις στην φυσιολογική δομή του DNA μας .
Ως τροφοδότη της φλεγμονής ο DR Θεοχαρίδης στοχοποιεί τα σιτευτικά κύτταρα ή μαστοκύτταρα (επειδή σιτεύουν - τροφοδοτούν). Αυτά παράγουν διάφορες ανιχνεύσιμες (σε ειδικές εργαστηριακές εξετάσεις) προφλεγμονώδεις ουσίες, όπως το TNF-a (παράγων νέκρωσης των όγκων – a ή καχεκτίνη), την IL - 6 (ιντερλευκίνη 6), τον πυρηνικό παράγοντα kΒ (NFkB) που σηματοδοτεί έντονα οξειδωτικά καταστάσεις, την αυξημένη CRP (C-αντιδρώσα πρωτεΐνη), την υψηλή MAD (μαλονδιαλδεϋδη), την MPO (μυελοπεροξειδάση) κ.λπ.

Φυσικά σ’ αυτούς τους μηχανισμούς εμπλέκονται και διάφορες παθολογικές καταστάσεις, όπου η διάγνωση και η θεραπεία είναι θέμα κυρίως των ιατρών, όπως και η ψυχοσύνθεση του ατόμου ιδίως όταν κυριαρχείται από άγχος, είτε μέσω της έκλυσης κορτικοτροπίνης από τον υποθάλαμο, είτε μέσω άλλων οδών που ως τελικό αποτέλεσμα έχουμε την δημιουργία ή και την αύξηση της φλεγμονής.

Εξίσου όμως σημαντικός φλεγμονογόνος παράγων είναι και το οξειδωτικό στρες (η επικράτηση των προοξειδωτικών ελευθέρων ριζών έναντι των αντιοξειδωτικών), που θα αναφερθούμε στο αμέσως επόμενο κεφάλαιο.

Ως θεραπεία εκτός από φάρμακα που όπως είπαμε δεν είναι δική μας αρμοδιότητα, ο DR Θεοχαρίδης προτείνει τα φλαβονοειδή (είδος αντιοξειδωτικών) γιατί έχουν «ισχυρή ανασταλτική δράση στην έκκριση των σιτευτικών κυττάρων» και κυρίως των πράσινων πολυφαινολών που βρίσκονται στα φυτικά έλαια και φυσικά στο ελαιόλαδο.

Αλλά και άλλοι ερευνητές διαπίστωσαν τη μείωση της φλεγμονής και του οξειδωτικού στρες με διατροφή πλούσια σε φρούτα και λαχανικά, τόσο σε ενηλίκους (DRAGSTED et AL 2006) όσο και σε εφήβους (HOLT et AL 2009).

Φαίνεται κι’ εδώ κρυστάλλινα η τεράστια σημασία της μεσογειακής διατροφής που είναι πλήρης σ’ αυτά και σε πολλά άλλα, όπως θα αναφερθούμε και στη συνέχεια του βιβλίου μας. Απόσπασμα από το βιβλίο «ΔΙΑΤΡΟΦΙΚΟΙ ΘΗΣΑΥΡΟΙ» του Μιχάλη Τσιλιμιγκάκη